گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: سال 1394 همچنان به روی دوستداران اصیل عرصه فرهنگ و هنر تلخ و بدون هیچ عطری از رایحه خوش وعده شده امید از سوی دولتمردان سپری شد و مهم ترین گم گشتگی های رخ داده فقدان برنامه ریزی ویژه متولیان اصلی وزارت خانه فرهنگ و ارشاد اسلامی در راستای چارچوبی مشخص بوده که همه چیز را خلاصه در روزمره گی ها کرد و روزهایی که بدون اتفاقی خاص از حیث ارزش مداری طی شد و ورق های تقویم به آخر رسید و انتظار گشایشی در حوزه های مختلف عرصه فرهنگ و هنر تحقق نیافت. از پُر شدن پیاله صبری که سرشار از وعده های مسئولان رده های مختلف عرصه فرهنگ و هنر شد و هیچ کدام ثمری نیافت تا 2 اخطاره شدن شخص وزیر از دست مجلسیون دوره نهم که حتی وزیر را تا مرز استیضاح هم برد و از انواع سخنانی که در همان بخش کلامی مسولان ارشاد باقی ماند و رنگ اجرایی به خود نگرفت، مثلا وعده ای شیرین دادند که دولت الکترونیک را محقق سازند و یا تخصیص یک دهم درصد از فعالیت های فرهنگی به خرید آثار هنری را از طریق لایحه درخواستی به مجلس برده و تلاش برای تصویب نمایند که هیچ کدام عملی نشد و هزاران شعار و شعار و شعار که هیچ بود و پوچ و بی بنیان و تنها در واژه ها حک شد و بستری شیرین از وعده گاه امید را محقق نساخت.
در بررسی و تحلیل عملکرد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سال 1394 به پیوست 2 سال پیش از این تاریخ نزد دولت یازدهم می توان قصورات بسیاری در اتلاف زمان برای زمینه سازی برنامه هایی مدون و هدفمند را یافت که دلیل عمده آن نبود سیاست های راهبردی در راستای اهداف فرهنگی نظام جمهوری اسلامی ایران و براساس منافع والای ارزش مدارانه اسلامیت و ایرانیت این سرزمین بوده است. چنان که در سال مورد نظر و سال های پیش شاهد هیچ گونه سند چشم اندازی از افقی متعالی نبوده ایم و از این رو شاهد هستیم که زمان بسیاری از اوقات وزیر محترم صرف دیدار با انواع هنرمندان سفرکرده در حوزه ای مانند تجسمی و در موزه هنرهای معاصر می شود و بخش اعظمی از زمان گران بهای وزیر که باید اختصاص به برنامه ریزی های کلان و پیشبردی شود را انواع سخنرانی های آتشین و دفاعیات ایشان از عملکرد وزارت خانه ارشاد پُر کرده است!
نبود دوراندیشی در نزد مسئولان عالی رتبه فرهنگی دولت موجب چندگانگی و گسست نگاه ها برای اجرایی کردن برنامه ها و جشنواره ها و رویدادهای هنری شده و شرایط را تا زدوده شدن ریشه های اصالت در عرصه های مختلف به دنبال داشته است و این جا است که وعده های توخالی در مسیر سقوط به حرکت در آمده و اندیشه های سیاسی بر حرمت هنرگرایی سایه افکنده است. از این رو شاهد انواع موضع گیری های مسئولان سینمایی و نمایشی و تجسمی و موسیقی درباره برجام و سیاست های مختلفی می شویم و غایب مهم در این میان فرهنگ است و هنر که در انجماد رخ داده به کناری افتاده است!
وقتی وزیر ارشاد حتی در مسائل جزئی مانند اکران یک فیلم اظهار نظر می کند و وقتی زیرمجموعه اش قصوراتی فاحش در دزدیده شدن آثار هنری تا ناتوانی در اجرای مناسب جشنواره ملی فجر دارد، تنها سکوت اختیار کرده و حتی گاه به تحسین همکارانی این چنین ناتوان می پردازد، چه می توان گفت؟! در سال 1394 چرخ فرهنگ و هنر رو به جاده بیراه بیگانه گی چرخید و گاه از غرب سربرآورد و گاه از شرق و با استدلال بی مرزی هنر، از اصالت فرهنگ و هنر مختص به ایران غافل شد و واکنش های دلسوزان هم تنها با پرخاش های مسئولان روبرو گردید تا همه چیز در این مسیر، بی روح و بی هویت سپری شود و فرش های قرمز و آمارهای صعودگرایانه و مفتخرانه مسئولان تنها بر روی کاغذ و در لابه لای سخنان جلوه گر شود و حقیقت، رخی دیگر را نمایان سازد!
از خرید مجموعه کتاب های وزیر دولت اصلاحات که حال کرسی نشین شبکه منفور لندنی است تا انتشار انواع کتاب های داستانی و غیرداستانی با مخرج مشترک بی اخلاقی و از انتشار انواع آلبوم های موسیقی با سبک و نگاه بیگانه و اجرای نمایش هایی بر مدار زندگی غربی بسیار نوشته و متذکر شدیم و متاسفانه برخوردی از سوی وزارت خانه ارشاد صورت نگرفت و همچنان درب بر همان پاشنه بی هویتی می چرخد و غفلت و نادیده انگاشتن برنامه های ارائه شده به مجلس جهت گرفتن رای اعتماد که حال تنها به عنوان ورق هایی به یادگار باقی مانده است و تنها بهانه موجود نبود بودجه لازم بوده و همه علامت های پرسش را به سمت پولِ نیامده هدایت می کنند که بر فرض وجود چنین معضلی، تکلیف انواع بی برنامه گی ها و توجهات به افراد و گروه های ناخوش با احوال نظام را چگونه پاسخ خواهند داد؟ و ناکارآمدی بخش ها و نبود انسجام رفتاری و فقدان اتاق فکری هوشمند و دغدغه مند جهت طراحی برنامه های درازمدت فرهنگی و هنری به کجا می رود؟!
